Հանդիպեցինք իրար մի օր.
Դու` լեռնային գետ շառաչուն,
Ես՝ մի խոհուն ու սիրող այր:
Ջրի շիթն էր գահավիժում
Քարեղեն քո շրթունքներից,
Կյանքն էր երգի նման հորդում
Վեհ ու վճիտ բարձունքներից...
Ձայն էր տալիս, իրեն կանչում
Անցորդիս՝ իր տեսքով գերված,
Կախարդվածիս ի՞նչ էր մնում՝
Առաջ գնալ թեւատարած:
Դու, Դիցուհի հավերժական,
Անարատ ու ճերմակ փրփուր,
Ի՞նչ ճիգով քո հոգին գերեմ,
Ափերիս մեջ պահեմ, իմ ջուր:
Պատմի՜ր, ի՜մ ջուր՝ ի՞նչ է հոգին,
Գու՞յն է, թե բույր, հո՞ղ է, թե հուր...
ԵՎ ի՞նչ եմ ես հիմա տանում
Ձեռքերիս մեջ դեպ վեր ու վեր...
Դեմս՝ բարձրիկ ու նեղ կածան,
Իսկ վերելքս՝ երազ կայտառ,
Շաքի, ինչպես անսանձ քամին,
Սլանում եմ ես քարեքար:
Ինչպես հուզված,մոլոր քամի,
Որ ձուլվել է ջրի ոգուն,
Փոթորկվել է սիրտս ուժգին,
Իմ շառաչուն, նազուկ Շաքի...
Մեր ձեռքերն են բռնել իրար՝
Իմ ու Երազ այս աղջկա,
Շաքի, ինչպե՞ս մնամ ջահել,
Ինչ անեմ, որ նա ինձ մնա:
Քեզ քո վիժող բարձունքներում,
Որ ընկած է, տես, ոտքիս տակ,
Ի՞նչ մոգական ուժով կանխեմ,
Դեմքիս հպեմ մարմինդ տաք:
Շաքի՜, ու՞ր ես նազով փախչում,
Ա՜խ, չես կարող վերադառնալ,
Կյանքիս լուսե ճանապարհին
Մեկ անգամ էլ շռայլ ժպտալ...
Մի տար Պահն ու քո Աղջկան,
Որ ժպիտ է շողարձակում,
Քիչ էլ մնա, մի շտապիր,
Որ գեթ ասեմ` բարի գիշե~ր
Խոսրով Խլղաթյան
1 comments:
Ինչպես ասաց Ատոմ Հակոբյանը այս բանաստեղծությունը կարդալիս,(ոչ թե կարդալուց հետո,որովհետև շատեր հավանել այն և անընդատ կրկնում էր դա)<>.
Отправить комментарий