ԶՎԱՐՃԱՊԱՏՈՒՄՆԵՐ

Հրեան նկուղում
Պատերազմի առաջին օրերին  հրեան գալիս է հայի մոտ ու խնդրում.
- Մեզ գերմանացիները սպանում են, հայ ախպեր, մի ճար տես, փրկիր ինձ: Թաքցրու քո նկուղում, մինչեւ այս արհավիրքը անցնի: Քեզ օրը մի ոսկի կտամ այդ լավության դիմաց. համ դու կապրես, համ էլ ինձ տիրություն կանես:
 Հայը համաձայնում է:
 Անցնում են տարիներ: Պատերազմը ավարտվում է: Դրանից անցնում է եւս մեկուկես տասնամյակ: Հայն առաջվա պես օրը մի ոսկի է կորզում հրեայից եւ ապրում վայելքների ու ճոխության մեջ: Մի օր էլ հային իր մոտ է հրավիրում շրջանի դատախազը եւ բացատրություն պահանջում այն մասին, թե ինչ անաշխատ եկամուտով է նա ապրում:
- Ընկեր դատախազ,- ասում է հայը,- ինչ անաշխատ եկամուտ, նման բան չկա:
- Ոչ մի տեղ չես աշխատում, ոչ մի եկամուտ չունես, բայց  լավագույն հյուրանոցներում ես քնում, լավագույն ռեստորաններում ես ճաշում, ամենագեղեցիկ աղջիկների հետ ես ժամերդ ու օրերդ անցկացնում: Մեր երկրի օրենքներով դու անաշխատ  եկամուտներով ապրելու համար կդատապարտվես: Մեկ է, չասես էլ, գտնելու ենք:
- Իսկ ինչ ունեմ թաքցնելու, դատախազ ջան,- խոստովանում է հայը,- պատերազմի տարում մի հրեա եկավ, ինձ խնդրեց, որ թաքցնեմ իրեն իմ նկուղում, մինչեւ վտանգն անցնի: Մինչ օրս յուրաքանչյուր օրվա համար մի ոսկի եմ վերցնում նրանից ու ծախսում:
- Ինչ հրեա, ինչ նկուղ,- բորբոքվում է դատախազը,- մեզ ինչի տեղ ես դրել: Կռիվը 20 տարի առաջ   է պրծել:
- Դատախազ ջան,- ծիծաղում է հայը,- դա ես ու դու գիտենք, որ կռիվը 20 տարի առաջ է պրծել: Հրեան նկուղի մեջ  ի՞նչ իմանա` պատերազմը ավարտվել, թե շարունակվում է:

Մաման մի անգամ էլ փլավ է եփել
 Արտագնա  աշխատանքի մեկնող տղամարդը կանչում է մանկահասակ որդուն եւ գաղտնի հանձնարարություն տալիս.
- Տղա ջան, մարդու բան չասես: Էս քեզ բրինձը, էս էլ` ամանը: Քանի անգամ որ մայրդ տղամարդ կբերի տուն, բրնձից  մի հատիկ կվերցնես ու կգցես ամանի մեջ:
 Երեխան լռելյայն համաձայնում է: Ուշ աշնանը  տղամարդը խոպանից վերադառնում է տուն: Անմիջապես տնտղում է բրնձի ամանը: Այնտեղ ընդամենը երեք հատիկ բրինձ է տեսնում:
- Տղա ջան, - հարցնում է հայրը,- մեր տուն ընդամենը երեք տղամա՞րդ է եկել:
-Չէ, պապ, շատ – շատ են եկել:
- Բա ինչի է էստեղ երեք հատիկ:
- Մաման մի անգամ էլ էս ամանի միջի բրնձով փլավ է եփել:

   Հինգ չնշանակողի հերն անիծեմ
Մի օր դժգոհ ծնողներից մեկը եկավ Մարտունու թիվ 3 միջնակարգ դպրոց եւ վեճի բռնվեց մաթեմատիկայի ուսուցիչ, դպրոցի տնօրեն, արդեն լուսահոգի Ալբերտ Խաչատրյանի հետ:
- Ինչու իմ տղայի մաթեմատիկայի քառորդը չորս չես նշանակել: Ո՞վ է իմ տղայից լավ, որ նրանց չորս ու հինգ ես նշանակում, իսկ տղայիս` միշտ երեք:
- Հինգ չնշանակողի հերն անիծեմ, միայն թե տղադ ասի, թե ես ինչ առարկա եմ պարապում:
-Վա՛հ, - զարմացավ  աշակերտի մայրը, էս ինը տարի ինքը դպրոց է գալիս ու քեզ չի՞ ճանաչում, չգիտի՞, թե դու ինչ ես պարապում:
- Որտեղից կիմանա, արի վկա էլ տանենք,- բորբոքվեց Խաչատրյանը,- որ նա ինձ մի օր ընկեր Շավարշյան է ասում, մի օր` ընկեր Կարապետյան, մի օր էլ` ընկեր Դարբինյան, էլ որտեղի՞ց կիմանա, թե ես իրեն ինչ առարկա եմ դասավանդում:

Միակ չափ իդա բաժակն ա
 Մի օր Մարգարիտը, օգտվելով այն բացառիկ վիճակից, որ Հովհաննեսը դեռ չի հասցրել քեֆը լավացնել, աղերսական տոնով հորդորում է.
- Հովհաննես ջան, հո չեմ ասում, թե մի խմի: Խմի, բայց  չափը միշտ պահի:
- Սիրելի Մարքրիտ ջան,-ոգեւորվում է Հովհաննեսը,- դու էղիս ու քու անցավորներու ազիզ արեւ, իսկի մէ անգամ տեսերիս, օր ես իմ գլուխ կոխիմ իդա  շշի մեջ:
- Չէ , Հավհաննես ջան, քոռնամ, թե տեսերիմ:
- Բա կնիկ ջան, իմ միակ չափ իդա բաժակն ա,- օղու բաժակը սեղանից վերցնելով` ցույց է տալիս նա,- արաղ կլցիմ մեջ ու կթալիմ ցած:

Posted in: ՀՈՒՄՈՐ